Itaque quantum adiit periculum! ad honestatem enim illum omnem conatum suum referebat, non ad voluptatem. Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Bestiarum vero nullum iudicium puto. Similiter sensus, cum accessit ad naturam, tuetur illam quidem, sed etiam se tuetur; Quis hoc dicit?Varietates autem iniurasque fortunae facile veteres philosophorum praeceptis instituta vita superabat. Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret. Maximus dolor, inquit, brevis est. Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere?
- Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim.
- Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro;
- Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias;
Audio equidem philosophi vocem, Epicure, sed quid tibi dicendum sit oblitus es. Et certamen honestum et disputatio splendida! omnis est enim de virtutis dignitate contentio. Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Nemo igitur esse beatus potest. Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Qui enim existimabit posse se miserum esse beatus non erit. Equidem, sed audistine modo de Carneade? Duo enim genera quae erant, fecit tria. Uterque enim summo bono fruitur, id est voluptate. Tum mihi Piso: Quid ergo?